vakantiegevoel voorbij...Surinaamse leventje start

We zijn weer een paar dagen verder. Het vakantiegevoel verdwijnt en het begint stilletjes aan door te dringen dat ik hier nog voor een lange tijd zit. Het geeft een dubbel gevoel.Ik vind het super spannend en geweldig dat ik even enkele maanden mijn leven hier zal doorbrengen. Maar als ik hoor van onze Malan, die al zo flink aan het groeien is en de verhaaltjes van mijn vriendinnetjes lees, komen de emoties wel naar boven.
Heimwee heb ik nog niet hoor, daarvoor heb ik hier een te actief leven.
We zijn gisteren uiteindelijk naar onze eerste salsales geweest, het ging best wel goed. Aida had een advertentie gelezen in de krant over een dansschool, die salsalessen geven op maandag en woensdag. Perfect voor ons, want op dinsdag en donderdag gaan we kickboxen. We waren al naar een salsales gaan kijken in een andere dansschool, maar daar stonden zo'n 40 hollanders op elkaar geperst te dansen, dat leek ons minder gezellig. Deze dansschool heeft een klein zaaltje boven een lokaal cafeetje, met een grote spiegel. We kwamen aan en waren de enigste blanken. We waren ook maximum met 10 mensen ofzo, echt supergezellig. Ik hoop dat we via die hobby's wat lokale mensen leren kennen, om nog wat meer in de cultuur te komen. Het zou vooral leuk zijn om mensen van onze leeftijd te leren kennen. We krijgen in ieder geval de kans om via Azucar (de dansschool) prive salsafeestjes mee te doen. Er worden ook andere feesjes georganiseerd, dus pret verzekerd. Ik heb dus al mijn eerste danspasjes geleerd en zal me de volgende keer iets zelfzekerder voelen, als ik op de surinaamse dansvloer stap. Want als je salsa kan, heb je de moves echt wel.
Dat vind ik er in elk geval van.

Ik ontdek alsmaar meer moeilijkheden op mijn stage, qua communicatie. Het verschil is echt groot. Ik krijg weinig duidelijkheid van mijn stagebegeleider. Niet zo makkelijk, want dan begin je te twijfelen over wat ze van je verwachten. Ik probeer zoveel mogelijk vragen te stellen, maar je wil die mensen natuurlijk ook niet constant lastig vallen. Tot hier toe kan ik het nog wel aan.
Af en toe komen wel wat frustraties naar boven over de manier van werken hier. Op het Bureau voor alcohol en drugs valt het nog mee, maar op tabernacle was het erger. Ik wist voor ik naar hier kwam, dat ze hier erg achter staan in de zorgsector. Dat is iets waar ik op zich best mee kan leven. Het frustrerende is dat ze de middelen vaak wel krijgen aangereikt, maar ze niet echt gebruiken. Ze weten bijvoorbeeld welke regels ze moeten stellen of welke gesprekstechnieken ze moeten gebruiken, het staat allemaal op papier. Vaak hebben ze die documenten vanuit Nederland. Het probleem is dat ze heel weinig toepassen van wat ze op papier zetten. Ze zeggen een bepaalde techniek toe te passen, maar ik zie ze iets helemaal anders doen. Daar heb ik het wel moeilijker mee.
Er is ook een groot tekort aan opleidingen. Mensen voeren hier begeleidende functies uit, op basis van een cursus die ze gevolgd hebben. Op zich zou het best kunnen, maar ik vind ze vaak verkeerd in hun handelen. Je merkt soms gewoon dat ze heel onwetend zijn. Het is erg moeilijk om daar op een adequate manier op te reageren, want ik ben hier tenslotte om te leren. Ik wil hen de les ook helemaal niet spellen, ik weet het vaak ook zelf niet allemaal. Maar vaak zie je gewoon dingen die ingaan tegen alles wat je geleerd hebt. Dat vind ik best wel moeilijk. Ik zal een middenweg moeten zoeken tussen wat ik geleerd heb en hoe ze het hier doen, want ik moet me ook gewoon inpassen.
Het zal nog even zoeken worden.

Ondertussen groeit het sociale leven wel. We leren ook telkens meer Nederlandse studenten kennen, in het begin wat vreemd, maar ik moet zeggen dat je ze wel leert apprecieren.
We hebben sinds gisterenavond een nieuwe huisgenote, zij komt uit het andere huis in de Mozartstraat. Daar klikte het niet zo goed. Kan gebeuren als je met zoveel in een huis woont, zij zitten daar met ongeveer 10 Nederlandse studenten.
Shira is dus onze nieuwe aanwinst, ik ben blij om een nieuw gezicht te hebben bij ons thuis. Zorgt voor wat meer afwisseling, niet dat het saai werd. Maar iemand nieuw is altijd leuk om te leren kennen. Misschien mijn oversociaalheid die weer bovenkomt.

Ik ga vandaag nog een poging doen om cake te maken, Hier is het ook de gewoonte dat je eten maakt als je jarig bent en dan in grote hoeveelheden uitdeelt. Ik zeg een poging, want zulke dingen mislukken wel eens bij mij. Morgenavond ga ik een verjaardagsetentje houden, met een overvloed aan scampi's (die zijn hier kei goedkoop). Wel jammer dat je hier geen room kan vinden, dus daar moet ik nog iets anders op vinden.

Alvast bedankt voor de verjaardagswensen, doet me wel goed!
Ik wil nog wel even zeggen dat ik mailtjes zo snel mogelijk probeer te beantwoorden, maar soms is het wat veel en is er wat weinig tijd. Gewoon geduld hebben dus.

Tot de volgende, he