We wish u a merry christmas...

Haidi folks,

Ik weet het, het is weer even geleden, maar de laatste tijd ben ik dan ook wel een bezige bij geweest. Ondertussen is het op mijn stage al wat rustiger geworden, waardoor ik de tijd weer vind om een berichtje te laten.
Zoals ik wel al heb verteld, denk ik, moest ik 7 jongens observeren, die vijf weken externe activiteiten deden. Van maandag tot donderdag moesten ze gaan werken in een meubelfabriek en op vrijdag werden er andere activiteiten gedaan. Ondertussen zijn die vijf weken afgelopen en heb ik die opdracht dus afgewerkt. Hopelijk met succes. Ik hoop echt voor die jongens dat ze voor kerst of voor oudjaar nog vrijkomen, want die feestdagen zijn voor Surinamers zo ontzettend belangrijk, ni te geloven. Sinds de maand december is ingegaan, is feestvieren, vuurwerk en Nieuwjaar het gesprekonderwerp. Het leeft echt tussen al de mensen hier. De jongens die de externe activiteiten gedaan hebben, zijn jongens die al lang klaar zijn om terug in de maatschappij te stappen. Ze zijn beleefd, welgemanierd, tot het extreme toe. Je ziet dat ze het resultaat zijn van jaren gedrild te worden. Toch goed dat ze er iets van over houden. Laatst was er ook een sportdag, waarbij een ander voetbalteam tegen het voetbalteam van het Jeugdopvoedingsgesticht kwam spelen. Ik heb die dag een handje geholpen bij het eten en drinken uitdelen. Toen die jongens na de wedstrijd naar me toe kwamen, wist ik meteen wie in het JOG zat en wie niet. Op zulke momenten heb je wel gevoelens van trots over die jongens, ze kunnen het en ze doen het. Hopelijk houden ze het vol. Ik duim er alleszins voor dat die 7 jongens zo snel mogelijk vrij komen.
De kerstviering die ik met de jongens in elkaar had gestoken is ondertussen ook al voorbij. Het was echt geweldig om te zien. Alida van de boomhut (ge weet wel, da kinderprogramma met die facteur), die als vrijwilligster werkt voor het JOG, heeft me geholpen bij de organisatie van deze dag. Ze heeft de hele show aan elkaar geknoopt met behulp van een pupil.
De jongens hebben een eigen nummer gerapt, kerstliedjes gezongen en toneel gespeeld. We hebben er niet alles van verstaan, maar het was wel geniaal gedaan. Die jongens hebben ongelooflijk veel talent, ook de jongens die voor versieringen hadden gezorgd hebben me verrast. De dingen dat die jongens kunnen maken, met primitief materiaal is ongelooflijk. Ik hoop dat ze ooit nog wat met hun talent kunnen doen, niet zo vanzelfsprekend in Suriname.

Ondertussen ben ik ook met mijn pupillen aan de slag gegaan, een poging tot het opstellen van begeleidingsplannen van die jongens. Door de kerstviering en andere activiteiten wordt het wel makkelijker voor me, doordat ik ze allemaal veel beter heb leren kennen. Maar het is ni simpel om die jongens te doorgronden. Sommige gesprekken zijn best wel mentaal vermoeiend en emotioneel beladen. Maar goed, ik klaag niet, dit is wel echt wat ik wil doen.
Ik vind het zo jammer dat me nog maar zo weinig tijd rest, net nu ik die jongens echt goed leer kennen. Ik zou er nog zoveel mee kunnen doen, maar moet toch keuzes maken. Ik ga het missen als ik weg ben, het constante geroep naar m’n naam: mevrouw Lena, mevrouw Lena,…
Ze vinden het geweldig als je foto’s van hen trekt, binnenkort ga ik foto’s van hen afprinten, ze gaan dolgelukkig zijn. Ze vragen er echt vaak naar en vinden het super om te poseren (wat ze nog wel goed kunnen ook!), echte fotomodellekes. Da verwacht je eigenlijk ni als je ze nog niet kent, maar het zijn echt schatjes, het zijn kinderen, die van hun vrijheid beroofd zijn. Ik spreek natuurlijk niet goed wat ze gedaan hebben. Er zijn jongens die moorden hebben gepleegd, meisjes hebben verkracht, diefstallen, drugssmokkel,… Maar uiteindelijk komt het vaak op één ding neer, opvoeding.
Zoveel jongens leven in gezinnen van ongeveer 10 kinderen, zijn opgegroeid in armoede, hebben nooit aandacht van hun ouders gekregen, moesten al gaan werken terwijl ze eigenlijk nog op school moesten zitten. Hun omgeving en alles wat daarmee te maken heeft maakt het hen allemaal zo moeilijk.
Als nooit iemand je ooit iets over seks verteld heeft, hoe weet je dan wat het is. Als je dan plots een seksfilm op televisie ziet, is het dan niet normaal dat je nieuwsgierig wordt en het zelf ook eens wil proberen? Als is het op je zesjarig zusje? Het zijn schrijnende toestanden, ik wil maar zeggen dat het vaak de schuld van die jongens niet is waardoor het allemaal is misgelopen, zij draaien er natuurlijk wel voor op.

Maar goed, genoeg over de stage.
Ons Vicky is drie weken terug in België, die heeft twee weken geleden het nieuws gekregen dat haar bomma is overleden. Innige deelneming Vicky!
Maar den 28ste komt ze weer terug in een vol huis, want ondertussen hebben we twee nieuwe huisgenoten gekregen. Een nederlands koppel dat op doortrek is. Zij komt twee maanden stage doen en hij is gewoon op vakantie.
Ik moet toegeven dat ik aan die nieuwe mensen echt moet wennen. Ik voelde me al zo thuis en gesetteld in ons huisje, nu moet ik me plots weer helemaal aanpassen, het voelt ni goe. Maar ik heb altijd de mozartstraat nog om naartoe te vluchten, daar voel ik me ook best thuis.
Vanaf ik die mensen beter leer kennen, betert da wel. Ik denk er positief over.

Er staan me leuke tijden te wachten want het is nu veel kalmer op mijn stage, ik kan lekker chillen en op trip gaan, kerst en Nieuwjaar vieren, vakantie nemen EN ons Lucky moet bevallen!!!!!!!!!! Wij krijgen nieuwe pups!!!!!!!!!
Op de moment is die extreem dik, dus het moet echt elk moment gebeuren, ik schat op 12 pups, kben is benieuwd hoeveel het er gaan zijn. Vorige keer heeft ze der 10 gekregen! En deze keer is ze ni trouw gebleven aan de Moksi, dus ik ben benieuwd wa voor combinaties er gaan uitkomen. Ik heb er alleszins zin in.

Morgen vertrek ik weer op trip naar boven Suriname, kweet nog ni wa we juist allemaal gaan doen, maar het wordt alleszins avontuurlijk. Meer daarover in het volgende bericht.

Ik snak meer en meer naar ne warmen douche, maar zal de warme en chille sfeer hier wel missen. Het einde is in zicht.


Greetz Lena