zalig weekend in Nickerie

Ik heb vorig weekend echt een feestweekend gehad! Het was donderdag al begonnen, toen we weer naar up town zijn geweest. Dat is die discotheek waar er veel salsa wordt gedanst. Het was super gezellig, waardoor mijn stage de volgende dag net iets zwaarder was dan normaal. Ik heb het net overleefd.
De volgende dag was Hannelore jarig, en dat is ze natuurlijk in paramaribo komen vieren. Ze had wat volk vanuit Nickerie meegenomen en we zijn gezellig gaan eten in de mambo grill. Ik heb natuurlijk weer ne lekkere steak genomen, waar ik telkens opnieuw naar snak hier. Achteraf zijn we naar een discotheek geweest, waar we nog niet waren geweest, zsa zsa zjou of zoiets. Het was een waar feest, want al de andere stagiaires waren er ook. We hebben die avond zelfs de vier Belgische jongens leren kennen. Ik vond het super om nog eens een babbeltje te doen in het Antwerps. Ik merk dat het met die Belgen veel sneller klikt, dan met de Nederlanders. Ondertussen kunnen we het daar ook wel goed mee vinden, maar dat had wat meer tijd nodig. Heel vreemd dat je zo dicht bij elkaar kan wonen en toch zo’n afstand kan voelen tussen elkaar. Dat is nu gelukkig voorbij en ik kan het met enkelen echt wel goed vinden. Zaterdag zijn we via een collega van Shira naar een suikerfeest kunnen gaan. Dit was echt een heel speciale ervaring. Zo’n twee à drie straten vieren allemaal feest. Ze maken enorme hoeveelheden eten klaar en iedereen kan overal binnenstappen om even wat te eten ofzo. De gastvrijheid is enorm, dat maak je bij ons niet mee. Elke vreemde kan overal binnenstappen, echt leuk. Wij hebben op twee adressen wat te eten gekregen, ik heb mijn buikje volgegeten. De meeste mensen staan aan de zijkant van de straat, wat te staren naar alles en iedereen. Dat noemen ze hier kick nemen. Ik kon me daar helemaal in vinden, aangezien ik ook graag staar naar mensen. Na het suikerfeest hebben onze gastheren ons nog mee naar een andere discotheek genomen, touché. Ze hebben onze inkom en drank voor ons betaald, echt alles. Wel een beetje vervelend, maar ik kan niet zeggen dat ik het niet leuk vond. Aan hun gigantische auto te zien, hadden ze toch geld genoeg.
Ik heb die zondag niets anders kunnen doen dan uitrusten en bekomen van het weekend.
Maandag was ik weer helemaal fris om naar mijn stage te gaan.

Dit weekend was totaal anders. Het begon dit keer ook al op donderdag, dit maal moest ik op vrijdag wel niet naar mijn stage omdat ik vrijaf had genomen om naar Nickerie te gaan. Wendy, één van de Nederlandse stagiaires, was jarig. Haar vriendinnen hebben haar verrast door twee strippers in te huren. We zijn eerst met heel de groep naar een danscafé gegaan, waar de stripact zou plaatsvinden. Wendy was de hele tijd geblinddoekt en natuurlijk waren die ‘Surinaamse’ strippers te laat. Ze heeft echt lang moeten wachten. Toen het eindelijk begon hebben we gegierd van het lachen. Ik kwam niet meer bij, het was echt een stripact op zijn Surinaams. Eerst en vooral mochten er al geen mannen aanwezig zijn, die moesten allemaal naar buiten. Toen ze binnenkwamen en de blinddoek van Wendy af ging, begonnen ze meteen. En als ik zeg meteen, bedoel ik echt meteen. Ze trokken al hun kleren bijna direct uit, ze maakten het helemaal niet spannend ofzo. Het waren twee creolen (afro’s). De ene was super klein, zeker twee koppen kleiner dan Wendy en had een rood spannend slipje aan. Hij was wel echt gespierd. De andere was normaal van lengte, maar was eigenlijk heel mager en had een short aan tot aan zijn knieën! Echt hilarisch, hij heeft die short geen enkele keer uitgetrokken. Het was zelfs geen sexy short. Ze hebben de hele tijd wat gedanst rond Wendy en namen op een bepaald moment ook een ander meisje uit het publiek om mee te dansen, een beetje vreemd. Uiteindelijk heeft die kleine zijn broekje wat naar beneden getrokken, best wel grappig, want hij liet het gewoon de hele tijd hangen onder zijn billen.
Het was alleszins een grappige avond. Ook weer wat te laat doordat we nog naar Havana Lounge zijn geweest, een andere discotheek. Na een uur en half slaap mocht ik alweer opstaan om te vertrekken naar Nickerie. Melvin, een collega van Shira, stond perfect op tijd voor onze deur. We zaten met zijn vijven in de auto. Sharon, de vriendin van Melvin en haar nichtje was er ook bij.
Het is ongeveer drie tot vier uren rijden op een heel bobbelige weg. Op de weg zijn we één keer gestopt in Coronie, Shira wilde even haar benen strekken. Melvin ging even plassen, maar kwam al snel terug vanuit de bosjes. Er gingen kalabassen in de bossen. Dit wordt opgehangen door mensen, die aan voodoo doen. Shira en ik wilden een kijkje gaan nemen, maar werden al snel teruggeroepen door het nichtje van Sharon. Ze leek het gevaarlijk te vinden en vond het geen goed idee om te dichtbij te komen. We stonden even naast de auto toen de muskieten een aanval deden op onze billen. Ik zag zo’n 25 muggen op de benen van dat nichtje, we zijn snel de auto in gesprongen om veiligheid op te zoeken. Die muggen zijn echter vrij slim en zaten natuurlijk al lang in de auto. We hebben even met de ramen open gereden om ze weg te krijgen. Maar dit was niet zo’n makkelijke opdracht. Telkens we dachten dat we ze allemaal hadden doodgeklopt, kwam er nog één te voorschijn. Ik werd er helemaal paranoia van. Maar al snel viel ik weer terug in slaap en had ik er geen last meer van. Nickerie is een super gezellig stadje. Ik waande me helemaal in Hawaï met al die palmbomen en doordat het aan zee ligt.
De ouders van Sharon hebben achter hun huis een klein huisje dat ze verhuren aan mensen voor korte periodes, wij mochten daar het weekend in verblijven. De moeder van Sharon was erg gastvrij en heeft erg veel voor ons gekookt.
Niet zolang na onze aankomst, kregen we onze eerste Surinaamse maaltijd, kwikwi-vis, bereid in een masala saus. Super lekker, maar wel moeilijk om te eten. Het is een zwarte kleine vis met harde schubben. Je moet die schubben er eerst met je vingers aftrekken, voor je de vis kan eten. Deze maaltijd aten we dus met onze handen.
Na het eten zijn we naar een hotelletje getrokken om wat te gaan zwemmen. Ik heb nog nooit in zo’n vies water gezwommen, denk ik. Toch niet in een hotel. Hannelore, die ook was gekomen, vertelde ons dat het goed meeviel, want dat het water er soms groen kan uitzien. Het stoorde me alleszins niet, het was zalig. Aan het zwembad kreeg ik plots telefoon van mijn vriendinnetjes, ik vond het geweldig. Echt leuk om al die vertrouwde stemmetjes terug te horen en babbeltjes te doen.
Na het zwemmen zijn we ons even gaan opfrissen en zijn we met Melvin en Sharon naar de zonsondergang gaan kijken op de zeedijk. We waren jammer genoeg net iets te laat, maar het was er nog wel erg mooi. Jammer dat er geen strand is, met al die modderbanken is dat onmogelijk.
Na de zonsondergang zijn we op bezoek geweest bij de beste vriendin van Sharon, zij heeft al een kindje, shanikwa, super schattig. Ze waren erg gastvrij en we werden al meteen overrompeld met hapjes zoals semosa. Dit is een stukje deeg, gevuld met aardappels, echt super lekker. Ik vond het echt leuk om al die Surinaamse hapjes te proeven. Toen we terug thuis waren heb ik wat gechilled in een schommelstoel. Lang heeft het niet geduurd, want we kregen alweer eten, dit keer was het Bami. Die javaanse mensen eten echt enorm veel, alsof ze de hele dag niets anders doen. Ze praten er ook echt vaak over, maar ik moet toegeven dat ik dat ook wel doe.
We zouden eigenlijk daarna naar het poolhuis gaan, maar dat ging gelukkig niet door. Ik was echt kapot en moest echt slaap inhalen.

De volgende dag moesten we alweer vroeg op om naar Bigipan te gaan. Dit is een natuurgebied dat veel vogelliefhebbers aantrekt. Ik ben niet zo’n vogelliefhebber, maar vond dit prachtig. Ook dit maal waren we met vijf personen, maar dit keer was de broer van Sharon, Boeroe, meegekomen. Toen we aan de waterkant kwamen kregen we meteen een reddingsvest voor we de boot instapten. Best wel een grappig zicht. Ik hoopte wel dat we deze niet lang moesten dragen, want het was niet bepaald fris. Via de rivier bereikten we na vijf minuten het kanaal, dat speciaal uitgegraven is met de hand, om Bigipan makkelijker te bereiken. Om in het kanaal te kunnen moest de boot eerst over wat houten planken geduwd worden, zie foto. Melvin is nog door die planken gezakt met zijn been, toen schrok ik wel even. Hij gaf echter geen kik en hielp mee om de boot eroverheen te krijgen. Voor we terug instapten kregen we nog wat uitleg. Blijkt dat er ongeveer 220 verschillende vogelsoorten zijn en maar twee boomsoorten, echt wel een contrast. Er zijn zo weinig soorten bomen, omdat de meeste bomen niet kunnen overleven in het zoute water. De twee soorten, die hier groeien, hebben bijwortels, die naar boven groeien tot 15 cm boven het wateroppervlak. Zo krijgen ze voldoende zuurstof en kunnen ze overleven. Het is wel een gek zicht, want al die wortels groeien precies even lang, waardoor het lijkt alsof iemand er met de grasmaaiers is doorgeweest.
Al een geluk mochten onze reddingsvesten uit vanaf we in het kanaal waren. Niet zo gek als je bedenkt dat het water maar 50 cm diep is, we botsten af en toe tegen de bodem met de boot. We kwamen al heel snel een waterkip tegen. Zo noemen de Surinamers een kaaiman, ze noemen het ook wel eens witte kip. Deze dieren zijn hier niet bedreigd, waardoor er op gejaagd mag worden, smaakt waarschijnlijk een beetje naar kip. Ik dacht dat onze gids aan het grappen was, toen hij vroeg aan ons of hij hem even moest pakken. Tot mijn grote verbazing grabbelde die gids en had hij die baby waterkip van ongeveer drie maanden in zijn hand. Ik vond het eerlijk gezegd wel eng om er naast te gaan zitten voor de foto, dat zie je wel aan mijn uitdrukking. Op weg naar het meer van Bigipan hebben we heel veel vogels gezien. Die waren echt prachtig, en verbazend mooi. Ik moet zeggen dat ik meer appreciatie heb gekregen voor vogels. Ik had het gevoel dat ik ogen tekort kwam, je wilt niks missen, maar er is gewoon teveel om te zien.
Er zijn bepaalde gebieden daar, waar er veel dode bomen zijn, echt prachtig om te zien. Heel uniek ook, want binnen 10 jaar staan er weer bomen en ziet het er weer totaal anders uit.
Toen we uiteindelijk aan het meer kwamen, zagen we drie paalwoningen midden in het meer staan. Daar verblijven toeristen als ze een dagje of weekend blijven, dan kan je in een hangmat slapen. We zijn even een kwartiertje uit de boot gestapt om naar zo’n huisje te kijken. De toiletten zijn er wel heel grappig, eigenlijk gewoon een bril op wat houten planken met niks dan lucht eronder. Alles valt rechtstreeks in het meer. Op onze toer hebben we nog prachtige vogels gezien zoals de rode Ibis. Eigenlijk zouden ze het de roze ibis moeten noemen, want het zijn net fluo roze stipjes in de lucht. Echt super mooi. We hebben ook nog zilverreigers gezien, de moerasbuizerd, de blauwe reiger, de reuze grijze, de visarend,… Jammer genoeg zijn er niet veel foto’s van aangezien die vogels zich toch wel met een behoorlijke snelheid voortbewegen.

Het gebied rond het meer wordt het Ganja gebied genoemd. (voor de onwetenden: ganja betekend marihuana) De vissers noemen dit gebied zo omdat het lijkt alsof je in een andere wereld terecht komt. Ik kan ze daar volledig in vinden. Het is er echt prachtig. Helemaal bevredigd en volledig verbrand zijn we huiswaarts gekeerd. De schade was enorm, mijn huid is nog steeds aan het herstellen.

Toen we terug waren hebben we meteen Saoto - soep gekregen. (niki, ik ben het recept aan het versieren zene) Nog een Surinaamse specialiteit. Achteraf heb ik mezelf volgesmeerd met aftersun en ben ik een dutje gaan doen. Na drie uurtjes slaap zijn we even langs Hannelore gegaan. Zij woont op hetzelfde terrein als haar werkplaats, ook niet echt alles als je het mij vraagt. Ze wordt constant geconfronteerd met haar werk, zelfs als ze een vrije dag heeft. Het was wel leuk om te zien waar zij stage doet. Na ons bezoekje mochten we mee naar het verjaardagsfeest van een nichtje en neefje van Sharon. Heel veel chance dat we dit hebben kunnen doen. De sfeer was jammer genoeg wel helemaal anders dan normaal, doordat een nichtje in het ziekenhuis ligt. Normaal hadden ze het afgelast, maar daar was het te laat voor. Ze vertelden dat er anders heel veel muziek was en veel actiever gefeest werd. Opvallend was dat de vrouwen langs één kant van het huis zaten en de mannen aan een andere kant. Soms zag je wel eens een man aan de vrouwenkant en omgekeerd, maar het was duidelijk gescheiden.
Heel vreemd daar was de volgorde van het eten. We kregen eerst een hoofdgerecht, rijst met kip en groenten, dan werden er hapjes op tafel gezet en daarna kregen we Bamisoep. De enige normale volgorde was, dat er op het einde taart was. Die surinaamse taarten zijn trouwens echt lekker.
Ik heb hier de Surinaamse opvoeding van naderbij bekeken. Ik moet zeggen dat dit wel erg vreemd is. Die kinderen worden nooit gestraft. Vaak wordt er zelfs gelachen als het kind stout doet, waardoor het gedrag meestal verergerd. Ze zeggen wel de hele tijd ‘stout kind’ en herhalen dit meermaals. Het is alsof ze aanvaarden dat het kind nu eenmaal stout van aard is en dat ze daar niets aan kunnen doen. Heel vreemd. Maar wel goed dat ik dit heb gezien, in functie van mijn stage. Nu begrijp ik ook beter waarom ze het op het JOG zo moeilijk vinden om regels te hanteren.
Na het feest zijn we dan toch naar het poolhuis geweest, de enige avondactiviteit die je in Nickerie kunt doen. Daar heb ik de kans gekregen om wat te socialisen, twas echt gezellig. De volgende morgen konden we uitslapen en kreeg ik als ontbijt doks (eend). Ook weer geniaal klaargemaakt natuurlijk. Daarna hebben ze ons nog volgestopt met loempia’s en cake. Mijn buikje stond weer op ontploffen.
Thuis hebben we eerst nog cocosnoot gekregen, voor we vertrokken zijn.

Het was een echt Surinaams weekend vol lekker eten, waardoor ik waarschijnlijk wel ne kilo ben bijgekomen. Twas super, kheb er enorm van genoten.