superstage en een leuke trip

Het is al even geleden sinds mijn laatste berichtje. Ik ben namelijk ziek geweest en was dus even buiten strijd, maar ik zal jullie nu even updaten over alles dat ik sinds de laatste blog al heb gedaan.

Het voornaamste dat ik zeker wil vertellen is dat ik officieel van stageplaats ben veranderd. Zoals jullie al wisten was er op BAD geen werk voor mij en zou ik daar zowiezo geen stage doen. Ik mocht een maand naar Justitiële Kinderbescherming (JKB) en moest dan mijn verdere stage in de Stem lopen, een afkickcentrum. Ik had van in het begin al een sterke voorkeur voor JKB en hoopte stiekem, dat ik daar kon blijven.
Toen ik daar ongeveer een dag was, had ik een gesprekje met een maatschappelijk werkster, die nu mijn stagebegeleidster is. Gladys vertelde me dat het eigenlijk zinloos was om maar een maand stage bij hen te lopen. Zo zou ik niet veel ervaring kunnen opdoen, dus moest ik ofwel niet komen ofwel ineens de hele stage. Heel snel heb ik de nodige telefoontjes gepleegd en het was al snel geregeld dat ik op JKB zou kunnen blijven!
Vanaf nu zal ik dus met jeugdige delinquenten werken die ter beschikking gesteld zijn van de staat. Het zijn jongeren in conflict met de wet. Concreet betekend dit dat ik ongeveer 6 ‘pupillen’ zal krijgen om individueel te begeleiden. Ik moet voor elk van hen een behandelingsplan uitwerken en gesprekken voeren. Ik moet ook groepsgesprekken leiden met mijn groepje pupillen. Verder moet ik elke maand een voorlichting geven voor al de jongens in het jeugdopvoedingsgesticht (JOG), dit zijn 40 jongens. JKB verzorgt de begeleiding voor de jongens in het JOG (de gevangenis). In het JOG zijn er namelijk geen opvoeders of begeleiders aanwezig, enkel bewakers van de politie. Vanuit JKB worden er dan maatschappelijk werksters gestuurd om de delinquenten te begeleiden.
Ik ben vandaag voor het eerst naar JOG geweest en tot mijn verbazing ligt deze jeugdgevangenis op hetzelfde terrein als de vrouwengevangenis en de mannengevangenis. Deze paviljoenen zijn enigszins van elkaar gescheiden, maar liggen allemaal op het terrein ‘Santo Boma’. Naar mijn vermoeden zal ik geen foto’s mogen trekken, maar het is een groot zanderig terrein met enkele paviljoenen op. Rond de mannengevangenis staat prikkeldraad, het is een bakstenen gebouw. JOG is meer open en bestaat uit twee stenen paviljoenen, met een wasruimte eraan. Er is geen stromend water, waardoor de jongens altijd eerst emmers water moeten halen als ze zich willen wassen. Ze hebben een moestuintje waar ze groenten mogen kweken, en mits toestemming mogen klaarmaken. In het midden van het terrein staat een afdakje met wat banken en tafels eronder, een televisietoestellen en wat gezelschapsspelen. Dit is de plaats waar op zondag bezoek wordt ontvangen en eigenlijk vrijwel alle groepsactiviteiten plaatsvinden. Plaatsgebrek is een feit. De jongens moeten hun kleren ook zelf wassen. Dit doen ze in een emmer met een schuurborstel, ik heb vandaag een paar jongens de was zien doen. Ze waren er best wel vaardig in. Ze slapen met twee op een kamer en deze kamers zijn erg klein. En zijn stenen vierkantjes waar een stapelbed in kan en een tafeltje. Er is 1 isoleercel, waar ze op houten planken moeten slapen. Ze noemen dit een isoleercel, maar zeggen dat deze cel dient om de jongens te observeren. Er is ook een strafcel aanwezig. Dit is een klein kaal kot, waar ook het spelmateriaal zoals de ballen in staan. Er staan gelovige teksten op de muren geschreven over god. Blijkbaar is deze jeugd toch ook wel gelovig. JOG gaat ook uit van christelijke waarden en normen, ongeacht welk geloof het kind voordien had. De meeste jongens zitten er vanwege zedendelicten, verkrachtingen en ontucht, maar ook voor poging tot moord, diefstal met geweld, zware mishandeling met de dood tot gevolg en het overtreden van de opiumwet (dealen). Ik zal deze delicten steeds in mijn achterhoofd moeten houden, want veel van die jongens zien er uit als makke lammetjes. Ik moet echt voorzichtig zijn met mijn kleding. Deze jongens konden hun ogen niet van me afhouden, het was vrij vervelend. De bewakers vertelden me dat masturbatie hier een dagelijkse bezigheid is en dat ze me zelfs met kleren aan toch als naakt zien. Mouwen en een broek lijkt me niet genoeg, ik ga zo snel mogelijk naar de winkel om vormloze kledij te kopen. Ik zal ze ook snel genoeg duidelijk maken, dat ze me niet op die manier moeten bekijken. Ik wil streng zijn en respect afdwingen, maar ook iemand zijn waar die jongens naartoe kunnen als ze met iemand willen praten. Er zijn hier immers geen opvoeders/begeleiders aanwezig en we hebben het hier wel over kinderen vanaf 14 jaar. Het wordt een moeilijke opdracht om deze stage tot een goed einde te brengen, maar ik ben vast besloten dat ik er iets van zal maken.
Het was vandaag de eerste keer dat ik naar JOG ben kunnen gaan terwijl ik wel al sinds 1 oktober stage loop op JKB. Deze jongens worden erg beschermd en je hebt voor alles toestemming nodig van hogere hand. Ik moest dus wachten op die toestemming en zoals jullie ondertussen wel al weten, in Suriname duurt alles wat langer. Voor vandaag heb ik gewoon elke dag op kantoor gezeten en ik wordt ondertussen behoorlijk vaardig in mezelf bezighouden om de verveling tegen te gaan.
Misschien vraag je jezelf wel af waar de meisjes hier worden opgevangen, wanneer zij delicten hebben gepleegd. Wel, deze worden gewoon bij de volwassen vrouwen gestoken, wegens plaatsgebrek. Heel erg en ook kindonvriendelijk, het gaat zelfs tegen de rechten van het kind in. Maar als je de middelen niet hebt, kan je niet alles doen hoe het eigenlijk zou moeten.
Heel opmerkelijk is dat er hier wel al wordt geëxperimenteerd met alternatieve straffen voor jeugdigen. Het is een pilot project dat ze nu aan het uittesten zijn. Dit vind ik wel positief, al is de uitwerking niet echt hoe ze zou moeten zijn.
Ok, genoeg over de stage, wil je meer weten, dan vraag je het maar.

We zijn zaterdag naar Brownsberg geweest. Dit is een natuurgebied, dat aan het Brokopondo stuwmeer ligt. Dit meer noemt officieel heet officieel het Prof. Dr. Ir. Van Blommensteinmeer, maar als je deze naam even luidop leest, besef je wel waarom niemand het zo noemt. Dit meer werd aangelegd, waardoor ongeveer 5000 Saramakaners gedwongen waren te verhuizen naar het gebied rondom. Er werden voor hen rijtjeshuizen gebouwd, waar ze naar moesten verhuizen. Die dorpen zijn we voorbij gereden, toen we naar de berg reden. Het zijn allemaal identieke huisjes in hele recht op rechte straatjes, best wel een vreemd zicht. Vanboven op de berg aangekomen, zijn we een heel stuk naar beneden gewandeld door de bossen. Uiteindelijk kwamen we uit bij één van de vele watervallen op de berg. We hebben onszelf heerlijk verfrist. Ik vond het geweldig om recht onder die waterval te gaan staan, best wel frisjes, maar dat moest ik gewoon doen.
De tocht terug naar boven was best wel vermoeiend, maar werd beloond door een lekkere maaltijd. Rijst met kip, iets anders had ik niet verwacht!
We zijn ook nog gewandeld naar een mooi uitkijkpunt op het meer en het regenwoud. Het is echt prachtig om zoveel natuur te zien. Ongerept kan ik natuurlijk niet zeggen, aangezien het meer aangelegd is. Maar het ziet er allemaal prachtig uit. We hadden trouwens een erg leuke gids, die ons echt heel veel heeft verteld over brownsberg en de geschiedenis, die erachter zit. We hebben nog brulapen zien slingeren in de bomen, enkele varanen en een super mooie spin, waar ik een goede close-up van heb kunnen nemen. Zie de foto, ze ziet er groot uit, maar is in het echt maximum 1 cm groot.

De terugweg vond ik minder aangenaam dan de heenweg. Er zitten heel veel putten in de weg en onze chauffeur heeft op de terugweg heel snel gereden, waardoor we helemaal door elkaar gerammeld werden. Die drie-uur durende rit, was een marteling voor mijn rug, waar ik nog steeds de gevolgen van draag (enkele nieuwe blokkages). Al een geluk dat ik mijn pijnstillers bij heb, hé!
Zondag ben ik ziek geworden, ik voelde me heel slap en belabberd en had veel hoofdpijn. Ik ben die avond om half negen al in mijn bed gekropen. (Wie me goed kent, weet dat zoiets uiterst uitzonderlijk is voor mij.) Blijkt dat ik een virale infectie had. Dat vertelde de dokter me alleszins op maandag, nadat ik drie uur en een kwartier in de wachtzaal had liggen creperen op een harde houten bank. De medische zorg hier is niet echt hoe het zou moeten zijn. Ik had nummer 29 en bestierf het toen ik hoorde dat ze nog maar aan nummer 12 waren. De dokter doen hier ook niet echt huisbezoeken, enkel bij oude mensen, die niet meer goed te been zijn. Gevolg was dat ik maandag en dinsdag niet naar mijn stage ben kunnen gaan, maar vandaag voel ik me weer tip top, helemaal de oude Lena. Deze keer zal ik niet meer zo dom zijn om de ventilator een hele nacht op me te richten, wanneer ik slaap.

Ik denk dat jullie nu wel helemaal weer up to date zijn.
Dit weekend komt Hannelore, zij is jarig. Ik heb trouwens ontdekt dat er hier elke vrijdagavond jamsessies worden gehouden, naar het schijnt wel wat jazzie en je kan zelfs je eigen instrument meebrengen! Zou ik het aandurven? Ik zal eerst eens een kijkje nemen, wie weet…
Mijne Pieter komt me bezoeken vanaf 23 oktober tot 8 november, ik ben in alle staten natuurlijk en kan me sinds ik dit weet moeilijker concentreren!!!!!!
Ge zijt in mijn gedachten, sjoe!!

Ik ga ook het weekend van de 20ste een weekendje naar Nickerie, dus zal daar ook nog wel wat over te vertellen hebben. Leuke vooruitzichten alleszins!

Aan mijn vriendinnekes: ik mis jullie echt wel!!! Hou me alsjeblieft op de hoogte van alle roddels en nieuwtjes, ik reken op jullie!!

En aan iedereen die mijn blog leest (ook al die gecoiffeerde dames van den home en het ziekenhuis), ik hoop dat jullie ervan genieten en dat ik ook een stukje Suriname tot jullie kan brengen.
Oma, Opa, Moeke, Voke, Bompa, Mathil, mam en pap, ik zien olle graag zene!! (om even melig te doen)

Greetz Lena